ขิง (ginger) ชื่อวิทยาศาสตร์คือ Zingiber officinale Roscoe เป็นพืชวงศ์ขิง (ZINGIBERACEAE) เป็นทั้งเครื่องเทศ
และสมุนไพร ขิงเป็นพืชล้มลุก ส่วนที่ใช้รับประทาน คือเหง้าใต้ดิน มีเปลือกนอกสีน้ำตาลแกมเหลือง เนื้อในสีขาวนวล
เหง้าแก่สด มีกลิ่นหอม รสเผ็ดร้อน
การเก็บเกี่ยวและการปฏิบัติหลังการเก็บเกี่ยวขิง
เก็บเกี่ยวขิงอ่อนจะเก็บเกี่ยวได้เมื่ออายุประมาณ 5-6 เดือน หรือในราวเดือนกรกฎาคม- สิงหาคม หลังการเก็บเกี่ยว
ควรเก็บรักษาขิงที่ผ่านการล้าง และผึ่งแห้ง ที่อุณหภูมิต่ำ (cold storage) เนื่องจากขิงเป็นพืชที่เกิดการสะท้านหนาว
(chilling injury) ได้ง่าย ควรควบคุมอุณหภูมิระหว่างการเก็บรักษาที่ 13-15 องศาเซลเซียส ความชื้นสัมพัทธ์ 85-90
เปอร์เซ็นต์
สารสรรพคุณเด่นในขิง
ส่วนประกอบสำคัญ ในน้ำมันขิง ได้แก่ จินเจอรอล (gingerol) โชกาออล (shogaol) ซิงเจอโรน (zingerine)
สรรพคุณทางยา
แก้ท้องอืดเฟ้อ แก้ไข้หวัด ไอ คลื่นไส้ อาเจียน
การแปรรูป
ขิงเป็นเครื่องเทศที่ใช้แต่งกลิ่นอาหารเพิ่มรสชาติ และดับกลิ่นคาวของเนื้อสัตว์ เช่น ใช้โรยหน้าปลานึ่ง โรยหน้าโจ๊ก หรือ
ผสมในน้ำจิ้มข้าวมันไก่ ต้มส้มปลา แกงฮังเล ยำกุ้งแห้ง ขิงยำ เป็นเครื่องเคียงของเมี่ยงคำ หรือทำเป็นขนมหวาน เช่น
บัวลอยไข่หวาน มันเทศต้ม นอกจากบริโภคขิงสดและการนำมาประกอบอาหารแล้ว ขิงยังนำมาแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์ต่างๆ
Reference